Leczenie zachowawcze jest fundamentem zabiegów klinicznych w stomatologii na całym świecie. Potocznie nazywane „plombowaniem” stanowi główny trzon wszystkich zabiegów wykonywanych w jamie ustnej pacjenta. Odpowiednia higiena połączona z odpowiednio częstymi wizytami kontrolnymi u stomatologa jest w stanie skutecznie odroczyć powyższe zabiegi, jednak w praktyce klinicznej wygląda to zgoła inaczej. 

Głównym czynnikiem powodującym uszkodzenia twardych tkanek zębów: szkliwa i zębiny jest zakaźna choroba bakteryjna, nazywana próchnicą. W skład flory bakteryjnej jamy ustnej człowieka wchodzą setki, tysiące szczepów bakterii, wykazujące różną zaraźliwość, zjadliwość oraz destrukcyjny potencjał na nasze zęby. Bakterie gromadzą się nie tylko na powierzchniach gładkich zębów, lecz w głównej mierze pomiędzy zębami, w tzw. Przestrzeniach międzyzębowych. Brak nitkowania zębów powoduje rozwój kolonii bakteryjnych w tych strefach, a w konsekwencji niszczenie struktur zęba. 

W sytuacji przedostania się bakterii próchnicotwórczych w głąb tkanek zęba, nie ma możliwości „usunięcia” ich bez interwencji w gabinecie stomatologicznym. Wzmożona higiena oczywiście jest w stanie zahamować napływ nowej flory bakteryjnej do ubytku, lecz nie rozwiąże problemu już w nim obecnych.